Charles Aznavour
Charles Aznavour - La bohème Nederlandse vertaling songtekst
Je score:
De Bohemer
Ik vertel jullie van een tijd die de tieners niet kunnen kennen. In die tijd hing Montmartre de bakken met seringen op tot onder onze ramen En als de eenvoudige gemeubileerde ruimte die ons nestje was geen porum had, Het is wel waar wij elkaar ontmoetten ik die honger leed en jij die naakt poseerde. La bohème, het artiestenwereldje Dat betekende: Wij zijn gelukkig La bohème, la bohème, Wij aten toen slechts om de dag. In de naburige cafés waren wij met een aantal die roem verwachtte En al waren we arm, met lege magen, bleven wij erin geloven. En wanneer een bistrootje in ruil voor een goede warme maaltijd een schilderij van ons afnam, dan droegen wij verzen voor, samengeschaard rond de kachel en vergaten we de winter. La bohème, la bohème, Dat betekende ‘jij bent mooi’, La bohème, la bohème, En allen hadden we genie. Vaak gebeurde het dat ik voor mijn schildersezel slapeloze nachten doorbracht, terwijl ik mijn tekening bijwerkte van de lijn van een borst, van de ronding van een heup, En pas in de ochtend gingen we eindelijk zitten voor een kop koffie, uitgeput maar opgetogen. Wat moeten wij elkaar toen hebben liefgehad en het leven liefgehad La bohème, la bohème, Dat wilde zeggen: wij zijn twintig, La bohème, la bohème, En wij leefden van de wind. Wanneer ik nu toevallig eens een wandeling maak naar mijn oude verblijfplaats, herken ik niets meer, Niet de muren, niet de straten die getuige waren van mijn jeugd, Boven aan een trap zoek ik het atelier, waar niets van over is. In die nieuwe ambiance ziet Montmartre er treurig uit en de seringen zijn dood. La bohème, la bohème, We waren jong, we waren dwaas La bohème, la bohème, Het betekent helemaal niets meer.
La bohème
Je vous parle d'un temps Que les moins de vingt ans Ne peuvent pas connaître Montmartre en ce temps-là Accrochait ses lilas Jusque sous nos fenêtres Et si l'humble garni Qui nous servait de nid Ne payait pas de mine C'est là qu'on s'est connu Moi qui criais famine Et toi qui posais nue La Bohème, la Bohème Ça voulait dire on est heureux La Bohème, la Bohème Nous ne mangions qu'un jour sur deux Dans les cafés voisins Nous étions quelques-uns Qui attendions la gloire Et bien que miséreux Avec le ventre creux Nous ne cessions d'y croire Et quand quelque bistro Contre un bon repas chaud Nous prenait une toile Nous récitions des vers Groupés autour du poêle En oubliant l'hiver La Bohème, la Bohème Ça voulait dire tu es jolie La Bohème, la Bohème Et nous avions tous du génie Souvent il m'arrivait Devant mon chevalet De passer des nuits blanches Retouchant le dessin De la ligne d'un sein Du galbe d'une hanche Et ce n'est qu'au matin Qu'on s'asseyait enfin Devant un café-crème Épuisés mais ravis Fallait-il que l'on s'aime Et qu'on aime la vie La Bohème, la Bohème Ça voulait dire on a vingt ans La Bohème, la Bohème Et nous vivions de l'air du temps Quand au hasard des jours Je m'en vais faire un tour À mon ancienne adresse Je ne reconnais plus Ni les murs, ni les rues Qui ont vu ma jeunesse En haut d'un escalier Je cherche l'atelier Dont plus rien ne subsiste Dans son nouveau décor Montmartre semble triste Et les lilas sont morts La Bohème, la Bohème On était jeunes, on était fous La Bohème, la Bohème Ça ne veut plus rien dire du tout.