Saar en ik zijn aangekomen
An het Muiderpoortstation
“Bram”, zegt Saar, “ons ouwe Mokum
Onder de Oranjezon
Bram, we zitten zonder Moffen
zonder Grüne Polizei
Saar, we kunnen rustig leven
De bezetting is voorbij”

Saar en ik toen naar de buurman
Om de stoeltjes en het bed
Die voor ons in tweeënveertig
Op zijn zolder zijn geweest
Buurman zegt: “Nou moet je horen
Het geval wil tot mijn spijt
Dat ik heel de boel verstookt heb
In de hongerwintertijd”

Saar en ik toen naar de vrienden
Om d’r jurken en m’n jas
Onze goeie onderkleren
En de nieuwe springmatras
Maar die zeiden: “In de die winter
Toen de honger heeft geknaagd
Heeft een tarweboer jouw jurken
En de rest van ons gevraagd”

Saar en ik naar ’t gosje neeffie
Dat portretten had bewaard
Vader, moeder, broer Manasse
Die het lot niet heeft gesp[aard
Maar uit vrees voor de recherche
Neef deed ook al illegaal
Heeft ie ze toch maar vernietigd
In de kachel, allemaal   

“Saar”, zeg ik, “hier woedde ’n oorlog
Hier was heel veel mensenleed
’t Is geen wonder dat geen mens meer
Van die spulletjes nog weet
Saar, je moet zo droef niet kijken
Al is alles ook gesneesd
Heus, wij maggen dankbaar wezen
Dat we in Auschwitz zijn geweest”