Met planken en balken ben ik al jaren aan 't werk
ik bouw aan een schip endlijk groot en sterk
achter mijn huis aan de kant van de gracht
zaag ik en timmer ik een gat in de nacht
de mensen staan lachend en spottend op strate
ziet hem daar wroeten nog's avonds zo late
maar ik boor en ik kappe ik boenk en ik dreun
ik klief en ik kerve ik klop en ik kleun

Langs buiten bruut, wel beschermd tegen vocht
den binnekant sober en proper afgewrocht
d'r komen geen zeilen of gene mast aan te pas
geen riemen geen roer, gene vlag geen kompas
d'r zijn kamers en gangen met trappen en treden
d'r is slapinge boven en keukens beneden
d'r staan pakken en dozen achter iedere wand
voor jaren en jaren geselecteerd proviand

Mijn schoon jong leven is aan 't bouwen besteed
maar nu zucht ik eindelijk mijn ark is gereed
als 't water zal wassen en alles versmoort
zal ik dobberen en drijven van geen drupke gestoord
de koeien en de kalvers met 't peerd op kop
zelfs den buffel en den bizon zal verzuipen in 't sop
de giraffe aanvankelijk zal nog weerstaan
totdat den hoogsten boom ook onder zal staan

't Wordt nog geen catastrofe voór de paling en de vis
ook niet voor 't monster uit 't meer van Loch Ness
allene maar de mens met kieuwen en koud bloed
met schubben en vinnen ontsnapt aan de vloed
kweekt u vlug vliezen tussen uw vingers en uw tenen
of je zakt naar den dieperik juist lijk de stenen
maar 't water zal dragen Iijk een kussen zo zacht
mijn arke mijn barke deur dag en deur nacht

Een vensterloos torenloos stuurloos schip
op de wijde waterwereld een onooglijk klein schip
we liggen en we draaien maar doelloos in 't rond
soms meters soms mijlen hoog boven de grond
't is de waaiende wind en de golfslag die stuwt
't is de zunne en de mane die trekt en die duwt
d'er is hier gene uitkijkpost geen poort of patrijs
dit is nen onvoorspelbare blindelingse reis

Den tocht is nu nergens nie meer op gericht
geen land genen haven komt ooit nog in zicht
j' hoort nog den donder en den tromm'lende regen
en de steert van de walvis doet den boot soms bewegen
d'herinnering aan 't vorig leven vervaagt
niemand in 't ruim die daar ooit om vraagt
over vrouwen en kinders voer ik het bevel
met zachten hand iedereen voelt zich wel.

We kennen noch ure noch dag noch nacht
Gniemand wil weg of wordt ergens verwacht
er wordt wel gemind en gekust en gestreeld
tafel en bedde alles wordt hier gedeeld
d'r zijn mossels en zeewier en vliegende vis
en 't water uit de wolken dat drìnkbaar is
d'r wordt veel gezongen en veel gemusiceerd
gebabbeld en gebrabbeld en gefilozofeerd

Je went aan een leven zonder licht
onz' ogen staan nu naar binnen gericht
zo wordt de verbeelding voortdurend verwekt
altijd weer iemand die iets geestigs ontdekt
een vergeten of verloren gewaand sentiment
een kluchtj' of een díchtje elk naar zijn talent
'k hè juist nog d' historie van Noach verteld
wat waren de kinders daarop gesteld

Geen grenzen nie meer aan ons fantasie
we waken en slapen in een reuze-euforie
we zetten de zotste woordjes bie mekaar
we rijmen op borstjes op kop en haar
en we vinden een plooie een vlooi en een wrat
en we lachen met de blote buik en 't bloot gat
en in 't donkerst van 't ruim ontstond er al nieuw leven
w'hèn 't jongetje de name van Adam gegeven

Maar midden in dat zalig en vredig gejoel
overvalt mie soms een beklemmend gevoel
ja diep in mezelf groeit de schrik met den dag
stelt u voor dat ons arke nie meer varen mag
dat 't water van tussen de bergen verdwijnt
en dat er overal were vaste grond verschijnt
Ach kinders blijft binnen en verroert u niet
als ze u lokken gelooft het niet
Als ze u roepen antwoord niet
als ze kloppen toont u niet
ach kwam er maar nooit geen eind aan dit lied