Het was een klein blond meisje van pas een jaar of acht
Zo vrolijk als een sijsje met oogjes blauw en zacht
Naarstig zat zij te staren op haren nieuwjaarsbrief
En schreef met veel gebaren aan haren vader lief
Eindelijk is de dag nader waar ik zo lang naar tracht
Dat ik mijnen vader mag schrijven mijn gedacht
Vadertje braafste der mensen , als ik u eenmaal zag
Dat zijn mijn vurigste wensen op deze nieuwjaarsdag

En wat wij allen verlangen is dat de vrede brak aan
En gij arme krijgsgevangenen weer naar huis mocht gaan
Om ons hulp te verlenen dan zijn wij uit ons lij
Dan zal moeder nimmer wenen , geloof mij vrij
Vadertje lief ik moet u tonen dat wij aan t'verhuizen zijn
Wij gaan in een klein straatje wonen in een huisje klein
Daar zal het zo koud niet wezen wanneer wij hebben geen vuur
Dat komt dikwijls voor , de kolen zijn raar en duur

Hoe rolt de tijd toch henen , het is reeds de vierde keer
Ik was nog een klein wezen , nog geen vijf jaren oud
Ik kon niet lezen of schrijven , en nu ben ik reeds groot
Alleen heb ik dit geschreven , vadertje is dat niet lief
Gans mijn spaarpot uitgegeven aan dezen schonen brief
Vadertje kent gij die bloemen die gij op mijn briefje ziet ?
Ik zal u hunnen naam eens noemen:
Zij heten vergeet mij niet

Voor het sluiten van mijn schrijven vadertje beloof ik u
Van altijd braaf te blijven en mijn best te doen zoals nu
En mocht de vrede komen zodat gij wederkeert
Zult gij verwonderd kijken hoeveel ik heb geleerd
Uw lot is wel te beklagen vader , dat begrijp ik goed
Maar denk eens alle dagen aan dat onschuldig bloed
Van alle vaders die vielen op het veld van eer
Gij zijt nog de beste van allen , eenmaal keert gij toch weer
                  -------------------------------------------