Aan de ongelukkige opgeeisten

Er geurt er niets rond hunne graven
O neen , geen bonte bloemenperk
En zelfs sluimert niet een dier braven
In de sombere schaduw der kerk
Geen kruisje wijdt den grond aldare
Geen steen vermoemt zelfs hun naam
Want helden die opgeeisten waren
Tot bee vouwt elk zijn handen saam
Gegroet zijt gij o martelaren
Die t'leven in den vreemden liet

Refrein
Zij die voor t'vaderland
Daar ver ten offer vielen
Hebben hun heldengraf
In t'diepst van onze zielen
Waarom een marmeren beeld ?
Om er bij neer te knielen
Wat baat veel bloemenpracht
Daar bij al die wee en smart

Daar ligt gans alleen en vergeten
Die kerel met de kloeke hand
Die meer dan zijn plicht heeft gekweten
Voor de vrijheid van t'vaderland
In het woud zeer doods en verlaten
Aan den stam van een eikenboom
Kon dien trotsen eik maar praten
Hij sprak hoe dien held er kwam om
Hoe hij daar dien dapperen braven
Door den honger werd neergeveld

Refrein

Geen mens kan die plek betreuren
Geen hand zaait er bloempjes in t'rond
Niet een vaas of een pracht van kleuren
Versiert daar den heiligen grond
Geen ruiker werd hem uitgekozen
Op naamdag of sterfdag vol pracht
Genen krans van tedere rozen
Wordt hun daar van tijd eens gebracht
Gij stierf moedig gij heldenscharen
Op u denken velen nog niet

Refrein
         ---------------------------