Vroeger zat ik uren in de gang
Omdat daar die zwarte telefoon hing
Ik zat er soms de hele middag lang
Te hopen dat hij lang voorbij de bel ging

En je had ook songs met “Waiting by the Phone”
en “I hope you write me a love letter”
Een week niks horen was toen heel gewoon
En pas na veertien dagen werd je knetter

Maar tegenwoordig kunnen zij gebeld
Waar zij zich in huis ook maar bevinden
Ook al zijn zij in het open veld
Steeds direct contact met hun beminde

Ook lovers kunnen faxen met elkaar
En hij stuurt haar kopieën van zijn foto
En zij bliept hem of hij bliept even haar
En ze kunnen zelfs bellen uit hun auto

O, Mozes kriebel, waar blijft dat gevoel
Van uren naast het toestel zitten wachten
Tot je haast vergroeit was met je stoel
Ik word nog altijd kwaad bij die gedachte

  
O jemig de pemig, ze kennen hun geluk niet
Jemig de pemig, ik had enkel bakeliet
O jemig de pemig, ze kennen hun geluk niet
Jemig de pemig, ik had enkel bakeliet

Shit,joh!