Orchestral Manoeuvres In The Dark (OMD)

De jaren ’80 kende de opkomst van de synthesizer en de elektronica. De echte pioniers waren voor mij nog te extreem: Kraftwerk, Telex. Maar stilaan kwamen er ook synthesizer artiesten zoals Vangelis, Jean Michel Jarré en Mike Oldfield die in veel gevallen dankzij film bekend werden en zo ook in het populaire genre terechtkwamen. Gaandeweg waren er ook andere acts die in het New Wave genre naar de elektronica grepen en een commerciële hit te pakken kregen. Namen als Depeche Mode, Eurythmics, Ultravox, Electric Light Orchestra en Duran Duran zorgden ervoor dat die elektronica stilaan geen experiment was maar integreerden dat in hun muziek alsof het normaal was. Op de grens van de pioniers en deze nieuwe generatie popgroepen kan je OMD terug vinden. OMD, of voluit Orchestral Manoeuvres in the Dark.

Na een tijd zoeken met inspiratie van Kraftwerk had de groep een eerste hit in 1980 met Enola Gay. Die naam komt van het vliegtuig dat de atoombom heeft gedropt op Hiroshima. Blijkbaar hebben ze wel meer aandacht voor de geschiedenis want hun andere en eigenlijk veel grotere hit is Maid of Orleans, dat over Jeanne d’Arc gaat, de Franse verzetstrijdster die in naam van God het Franse leger aanvoerde maar desondanks op haar 19 jaar op de brandstapel gezet werd.

OMD is sinds 1986 wat stiller geworden. Veel bands die in het begin van de jaren ’80 succes hadden kregen te maken met mindere populariteit en gingen uiteen: Spandau Ballet, Ultravox, Duran Duran, … Maar net als veel van deze groepen zijn ze sinds 2006 terug bijeen.

Leden:

Andy McCluskey
Paul Humphreys
Malcolm Holmes
Martin Cooper