Ik zie de torens van de stad,
Ze dagen in het Oosten.
Ik wou dat ik er vrienden had
Die mij er kunnen troosten.
Ik ben al veertien jaar op reis
Wil mij onderdak geven.
Een stukje brood, een beker wijn,
Het is me om het even. 

Toe poorter, laat er mij toch in
Ik heb geen goed, geen have
Mijn vrouw en kinderen zijn dood
Ik heb ze zelf begraven

Ik loop al heel mijn leven lang
Door bos en veld en heide
Ik jaag met wolven en ik slaap
Aan de berin haar zijde
Dit zoeken duurt al veel te lang
Wil mij ervan verlossen
Dus kom en steek me dood, mijn vriend,
Begraaf me in de bossen.

Toe poorter, laat er mij toch in
Ik heb geen goed, geen have
Mijn vrouw en kinderen zijn dood
Ik heb ze zelf begraven

Ik weet niet veel, ja, dat is waar,
Maar ‘k weet wat er zal komen
De oorlog naakt, het uur is daar,
Ik zag het in mijn dromen.
Ik zag het branden in de stad:
De kerken en de huizen
De duivel brandde alles plat:
De mensen en de muizen.

Toe poorter, laat er mij toch in
Ik heb geen goed, geen have
Mijn vrouw en kinderen zijn dood
Ik heb ze zelf begraven

Ik zag verwoesting en geweld
De grond die zag ik beven
Ik heb er nu van verteld
Wil mij een stuiver geven