Na een veelal te korte nacht
doe ik de ogen open
en zo omtrent een uur of acht
kom ik uit bed gekropen.
In de nog halve duisternis
trek ik aan de gordijnen.
Zie ik dan hoe het buiten is,
zou ik het liefst verdwijnen

naar een gezellig land,
minder bizar dan dit,
desnoods een beetje armer,
waar het niet tot de rand
boordevol mensen zit
en minstens tien keer warmer.

Nauwelijks ben ik aangekleed,
daar gaat de telefoon al.
Opgepast, want de hemel weet
hoe ik soms uit de toon val.
Als ik in mijn agenda kijk
wat daarin staat te lezen,
denk ik: 'Dat ik nog niet bezwijk,
moet haast een wonder wezen!'

Gauw nog eventjes dit,
vlug nog eventjes dat,
vliegen, rennen en sjouwen.
En al heb ik wel pit,
ben ik het soms zo zat
dat ik wel op wou houên.

Als ik dan al die dingen hoor
waar ze ons mee bedreigen,
zucht ik weleens: 'Waar werk ik voor!
Laat ze de pokken krijgen!'
Maar ik relativeer het wel:
kiezen moet je of delen,
want in het grote-mensen-spel
mag je geen uur verspelen.

Krekeltje-van-plezier,
miertje-van-zorg-en-vlijt
zijn niet voor niks geschapen.
Dus is het de manier:
werken in zomertijd
en 's winters lekker slapen.