De enkeling stond op tegen wel honderdduizend dingen.
Hij wou niet met de massamensen mee in het gareel.
Hij wenste in het slavenkoor een vrije stem te zingen.
Maar voor dat hij het wist had hij een schor geschreeuwde keel.

Toen hij niet meer kon zingen stond hij op om te gaan spreken
Tot hen, die hij zijn leven lang als vrienden had beschouwd
Die zeiden: wat hij zegt is nog niet zo slecht bekeken
Maar toch voor onze oren een tikkeltje te "bout".

Toen hij niet meer kon spreken stond hij op om te gaan schrijven.
Hij kraste het op de muren van ons meerderheidspaleis,
Opdat wij ons de slaap uit onze ogen zouden wrijven.
Toen sprak er een uit aller naam; veeg uit, dit is te grijs.

De enkeling staat op omdat hij zelf zijn weg wilt kiezen.
Hij vecht tegen het monster van de middelmatigheid.
Hij zal, zolang jij leeft, bij voorbaat elk gevecht verliezen.
En als hij eindelijk opgeeft zucht men: zo, die zijn we kwijt.