De enkeling stond op tegen wel honderdduizend dingen
Hij wou niet met de massamensen mee in het gareel
Hij wenste in het slavenkoor een vrije stem te zingen
Maar voor dat ie het wist had ie een schor geschreeuwde keel

Toen hij niet meer kon zingen stond ie op om te gaan spreken
Tot allen, die hij altijd als zijn vrienden had beschouwd
Die zeiden: wat ie zegt is nog niet eens zo gek bekeken
Maar toch voor onze oren wel een tikkeltje te bout

Toen hij niet meer kon spreken stond ie op om te gaan schrijven
Hij kraste het op de muren van ons meerderheidspaleis
Opdat wij ons de slaap uit onze ogen zouden wrijven
Toen sprak er een uit aller naam: veeg uit, dit is te grijs

De enkeling staat op omdat ie zelf zijn weg wilt kiezen
Hij vecht tegen het monster van de middelmatigheid
Hij zal, zolang ie leeft, bij voorbaat elk gevecht verliezen
En als ie eindelijk opgeeft zegt men: zo, die zijn we kwijt