K’lig nu al uren, hier onder jouw bed
koud op de vloer, onbewogen
de kamer is donker, ik worstel met
tranen die niet willen drogen

Dit bed was voor mij, nog thans een paar uur, geleden
een speeltuin van lakens waar wij

Vredig in vreeën…
maar ik lig, ondertussen hier, onder het bed
eenzaam alleen en verlaten
geen sudoku’s, geen overlevingspakket
niemand om tegen te praten

Dus om de tijd wat te doden men lief
droom ik met twee ogen open
over luchten van blauw, over velden van groen
en over stiekem gaan lopen…

Want ik, lig hier onder, niet echt volgens plan
plots werd de avond, herschapen
door de iets, te vroege terugkeer, van jouw man
met wie je nu boven mij ligt te slapen…

En dat jouw man, jouw lieve man
de meeste gevreesde der dokwerkers is
die als hij wordt gewekt, en mij hier ontdekt
onder zijn eigen bed tot zijn ontsteltenis
mij nog voor dag en dauw, zonder een spat berouw
in jullie achtertuin begraven zou

ja dat boezemt mij wat angst in, hier onder jouw bed
waar ik dus niets van gelaat trach te maken
niet van zelfsprekend, zo op een parket
die bij de minste beweging wil kraken
men lief vindt je het goed dat als het wonder zich toch nog voltrekt
en het eerste licht in de kamer komt geslopen
jouw man weer gewoon naar zijn dokken vertrekt
ik terug in het bed kom gekropen