Het was twaalf uur in Wijk aan Zee
Het wordt tijd om naar huis te gaan
Toen iemand zei, hé loop eens mee
‘t Is hier nog niet gedaan
Ik keek je aan en ik schrok er van
Ik had je jaren niet gezien
Je was nog mooi, nog net zo mooi
Als toen pas in ‘t begin 

Op ‘t stille strand in November
Zag ik jou voor de eerste keer
De wind die waaide door je haar
En ik zag het gevaar
Ik zag mijn hand al in jouw hand
En ik dacht loop door, loop door
Onderweg vertelde ik mij dat
‘t was niet meer dan ‘n vallend blad

Maar een blad dat valt en een boek gaat dicht
Maar wat bleef, dat was jouw gezicht
Overdag de zon en 's nachts de maan
Ik kon jouw ogen niet weerstaan
Ik dacht meer aan jou dan aan mijzelf
Ik dacht dagen aan een stuk
Wat is dat dan, een mooie man
Dit is weggegooit geluk




En 's nachts in bed, slaap ik net
Dan kom jij op bezoek bij mij
Mijn bed is koud, mijn kamer kaal
En ik droom hem daar staan
En jij ziet zacht als dons als vacht
En ik draai me om je heen
En in jouw armen word ik warm
en droom mijn mooiste zin

Te veel gedacht, te lang gewacht
Ik ging door op halve kracht
Er bleef niks meer over van dit schip
Het dreef langzaam tot een stip
Tot een puntje aan de horizon
Op een oceaan zo groot
Ik heb alles overboord gegooit
Een haven die kwam nooit

Het was 's morgens vroeg in Wijk aan Zee
Hoog tijd om naar huis te gaan
Jij keek mij aan en ik keek jou aan
Van kijk ons hier nou staan
Ik pak jouw hand en ik lachte want
Jouw gezicht en ook jouw naam
En hoe je keek, mijn haar weg streek
Toen de zon aan de hemel kwam

Ik pak jouw hand en ik lachte want
Jouw gezicht en ook jouw naam
En hoe je keek, mijn haar weg streek
Toen de zon aan de hemel kwam