Bij een dorp in de Peel stond een machtig mooi kasteel
bewoond door een adellijk fossiel
Groot gebrek aan vers bloed deed zijn nageslacht geen goed
zijn dochter, de freule, was debiel

D'adellijke oude was een jonkheer die,
trots op zijn edele komaf,
minstens twee derde van zijn staatspensioen
aan het nagaan van zijn stamboom gaf.

't Neêrlands bloed had vermoeid
door zijn aderen gevloeid,
natuurlijk van vreemde smetten vrij.
In 't kasteel was geen muur,meegerekend zelfs de schuur,
of er hing een heroïsch schilderij.
Voorvaders, ijzervreters allemaal,
zagen vol walging en vol gram,
vanuit hun lijsten hoe de edelman
drie x daags een staalpil nam.

Heel veel geld, heel veel tijd en een weggejaagde meid
had d' edele snaak al gespendeerd.
Tegen ieder die kwam, kon hij zeggen dat zijn stam
nog nooit door een bastaard was onteerd.
Stambomen, wapens en het jachtseizoen
waren zijn passie, zijn geluk.
Toen brak de freule door haar dommigheid
al die broze arbeid stuk !

't Lieve kind, 16 jaar, en gelukkig bijna klaar
met zes klassen van de lag're school
werd, als was ze een geit, door een boerenzoon verleid
tussen de radijs en boerenkool.
Toen zij de school verliet, iets voor de tijd,
kreeg zij een getuigschrift als bewijs.
De freule doorliep, al was 't op haar manier
met vrucht het onderwijs.

Op 't kasteel was die dag echt geen reden tot gelach
de jonkheer ging tandenknarsend rond.
Met een ruk, nog een ruk scheurde hij zijn boeken stuk
en smeet alle opa's op de grond.
Toen maakte hij van een oud beddenkoord
handig een degelijke strop.
Daarmee hing hij zich op de binnenplaats
aan zijn eigen stamboom op.