Het was rozengeur en maneschijn
één wat je noemt romantisch samenzijn
op een luisterrijk terras
Er kwaakten kikkers in het gras
in dat uur van de nacht
En het werd stil nauw ja –op de radio- da’s juist
die speelde nog op een klein niveau
Er zat veel meer muziek in jou
De sterren kleurden alles blauw
Een stemmingsbeeld waar ik van hou

En op het randje van de morgen
werd ik wakker stond ik op
We houden niet van afscheid nemen
en toen ik wegging sliep je nog
Buiten leek de lucht verduistert
Miljoenen vogels vlogen aan
door een vreemde koorts bevangen
vol van heimwee en verlangen
Ik ken dat

Er was een tijd dat ik vleugels had
en daarbij ook nog de wind mee zat
’t Was toen alle dagen feest
Ik kende nauwelijks hoogtevrees
hooguit een klein beetje beweest
Maar dan plotsklaps op een dag
was ik me daar opeens van slag
Ik zeilde terug o lieve help
hulpeloos en als maar sneller
‘k Kreeg geen hoogte van mezelf
Doch ik had geluk bij een ongeluk
viel wel op mijn bek
Maar ik brak geen nek goddank gelukkig
En met de sterren voor mijn ogen
ben ik opnieuw weer gaan ontstaan
Toch blijf ik nog wel eens hangen
tussen heimwee en verlangen
Ach je kent dat wel

Ik ben een huismus met een luie stoel
Maar als dat lang duurt krijg ik schuldgevoel
Dan keert in mijn de vagebond
Als ik dan wegga jankt de hond
Doch op zijn tijd keer ik weer om
Maar stel nu eens je werkt in Utrecht
en je woont in TunIs en das ver weg
Dat was een heel wat groter kruis
en ook qua harmonie onjuist
Alleen met kerstmis was je thuis
Gastarbeiders onder ons
drinken koffie op de perrons
En iedere trein die binnenrolt
en weer vertrekt wordt nagestaard
Ziek van heimwee en verlangen
zitten zij daar als gevangen
En ik weet wat het is als je langer dan een maand
met een hoofd vol verhalen de deur uit bent gegaan
Hoe ontredderd en verloren
Dromend met een hart vol pijn
Ik zou branden als een fakkel als dat een jaar lang zo zou zijn
Tussen heimwee en verlangen