Mario wacht, al jaren en jaren en jaren
Haar brief aan z’n borst, verkreukeld en flets
Hij kent ieder woord, door jaren te staren
Naar haar kinderhand, en zoen met een S
Zal hij haar ooit nog zien
Ooit nog haar lippen verwarmen
Komt zij terug, of ziet zij de maan
In andermans armen
Maar Mario weet en Mario zwijgt
Naar wie hij verlangt, is wie hij ook krijgt

Zij moest plots weg, naar Buenos Aires
Haar vader kreeg werk, hun jeugd was voorbij
Maar ik kom terug, als de tijd daar is
Ze fluisterde zacht: ‘Denk altijd aan mij’
Mario’s moeder zegt:
‘Ban haar toch uit je gedachten
Zij komt nooit terug, het heeft toch geen zin
Om te blijven wachten’
Maar Mario weet en Mario zwijgt
Naar wie hij verlangt is wie hij ook krijgt

Een vliegtuig vertrekt, na jaren en jaren
En landt in de stad waar Mario woont
Een juffrouw verschijnt met goudgele haren
Wimpers van zij en lippen zo schoon
Taxi stopt voor de deur
Mario’s ogen vol tranen
Z’n hart staat in vlam, hij beukt met z’n handen
Tegen de ramen
En Julia huilt door hartstocht bevrijd
Een liefde zo trouw, verovert de tijd
Een liefde zo trouw, verovert de tijd