The Bony King Of Nowhere

Alas My Love», de debuutplaat van The Bony King of Nowhere, werd ingeblikt in een voormalige paardenstal, later omgetoverd tot gay bar annex feestzaal en nu tot opnamestudio (La Patrie) in Gent en daarna gemixed in Londen.
Bram Vanparys is een jonge Gentenaar, 22 jaar oud, gewapend met met een oorspronkelijk pen en uitgerust met een meer dan markant stemgeluid. Een wat vreemde vogel op zijn eerste vlucht, gedragen door de vleugels van zijn ambitie.
Bram Vanparys leende zijn alias bij de band Radiohead («The Bony King of Nowhere» is de ondertitel van het nummer «There There»). De opnames van Alas My Love gebeurden bij de warmte van een houtkachel tijdens de koude en lange winterdagen – en vaak ook winternachten van 2008, geïnspireerd door het werk van oa. Tom Zé, Daniel Lanois, Leonard Cohen, The Beatles, Bonnie «Prince» Billy en zelfs Ennio Morricone.
Vanparys componeerde en schreef zelf de nummers op deze plaat in een tijdspanne van ongeveer twee jaar. Voor de opnames ervan heeft hij kunnen rekenen op de steun van een mentor, producer en muzikant Koen Gisen – oa. bekend als producer en partner van An Pierlé, die en passant ook een paar superbe backings bijdraagt.
Het tweetal heeft aanvankelijk ruim de tijd genomen om elkaars kwaliteiten en ideeën te leren kennen. Vervolgens hebben ze zich eenvoudigweg laten leiden door talent en persoonlijke alchemie. Aan het einde van het parcours, en om tenminste één objectief oor van buitenaf te hebben, deden ze een beroep op mixer Jon Kelly (Kate Bush, Paul McCartney ea.).
Net zoals de neergestorte satelliet die de hoes van de plaat siert (een foto van de Noorse Magnum fotograaf Jonas Bendiksen), lijkt The Bony King Of Nowhere zelf ook van ‘elders’ te komen. Vanparys creëert zich een delicaat universum, erg persoonlijk, vaak pakkend, en vooral doordrongen van een eerlijke warmte (Als je goed luistert hoor je de houtkachel af en toe zacht knisperen). Daarbij drenkt hij zijn intimistische ‘folk’ in soms jazz-achtige, maar vaak ook in meer ‘exotische’ tinten.
Deze songwriter bezingt dan wel de laatste ogenblikken van een stervende («Maria») en zijn onstilbaar verlangen om te vliegen («Losing Gravity»), maar, hij lijkt stevig met zijn voeten op de aarde te staan en vaart inmiddels behoorlijk wel in dit ondermaanse. De slanke koning heeft al een bescheiden gevolg. En mede dankzij de compilatie cd van het Domino Festival die ingesloten zat in het blad Wire, heeft hij ook internationaal al een aantal geloofsbrieven verzameld…
In Canada werd het nummer «Alas My Love» gebruikt in een hedendaagse choreografie. In Engeland raakte de demo van diezelfde song bij Kieran Hebden (Four Tet), die er inspiratie uit putte voor zijn filmproject «Boy Meets Girl» en de demo opnam in de soundtrack bij de film. En ook het Franse blad Les Inrockuptibles wist al te melden dat «La Belgique tient son Devendra Banhart : au calme, au coeur de l’automne, mais proche de l’âtre, un folk ravissant». Uiteraard is dit slechts het begin van een veelbelovend verhaal.