op in dei lykas alle oare dagen
rin ik de trep ôf fan it âlde boargerhûs
ik lûk de doar efter my ticht
en op ‘e nei rin ik de stêd troch yn ‘e rein
sûnder reden, sûnder doel yn it libben,
sykjend om dy lytse skoftsjes, dy sprankjes fan gelok,
dy’t sa moai, dy’t sa moai,
dy’t sa moai wêze kinne
en tsjin ‘e muorre fan it kleaster
sjoch ik op ’e nij dûnsjende letters
en ik lês;

magysk teater, tagong fergees,
mar net foar eltsenien, allinnich foar gekken

it begjint fûlder te reinen
ik kin de letters net mear fine,
weemoedich rin ik werom lâns kino’s en kafees
en oeral hear ik se sizzen: kom der yn, kom herein,
mar dat wie neat foar my, dat wie foar eltsenien,
ûnferwachts rint in man my hastich foarby,
mei in boerd op ‘e rêch, mei dûnsjende letters

magysk teater, tagong fergees,
mar net foar eltsenien, allinnich foar gekken