Vanochtend werd ik wakker  met  de regen op het raam
En één kort momentje dacht ik : Zij heeft haar regenjas toch aan
Ze zal toch niet vertrokken zij, zomaar in een trui
Ze zal hopelijk toch zo slim geweest zijn om; te schuilen voor die bui

En telkens weer mokerslag, plots het besef, hard en kou als glas
Telkens weer kapotgaan want, diep van binnen weten dat 
Niets wordt ooit nog wat het was

Ik zie haar in de wolken, in de bloemen op het plein
In elke man of vrouw die klein en breekbaar durft zijn
Ik hoor haar in het ritselen van de bladeren, van de wilgen langs de weg
En als er zomaar plots een vogel fluit, dan denk ik, dat is zij

Telkens weer mokerslag, plots het besef, hard en kou als glas
Telkens weer kapotgaan want, diep van binnen weten dat 
Niets wordt ooit nog wat het was

En telkens weer mokerslag, plots het besef, hard en kou als glas
Telkens weer kapotgaan want, diep van binnen weten dat 
Niets wordt ooit nog wat het was

M’n regenjas, m’n laarzen, langs de Scheld loopt een pad
Er staat een bankje bij het water, en daar zie je de torens van de stad