Meneer Van Dalen was een man die alles zag zoals het was.
Hij zei dan ook: je moet het zien zoals het is.
Toen hij als jongetje van zeven jaar De schone slaapster las,
toen schudde hij zijn kleine hoofd en vond het mis.
En toen hij later dan-zoals dat vaak met jonge mannen gaat-
de schone slaapster eens zag lopen op 't Rokin,
en nachtegalen hoorde zingen midden in de Kalverstraat,
vond hij het aardig maar hij trapte er niet in.
Hij was reëel, hij was gezond en hij rook altijd ergens lont.
Hij bleef met allebei zijn voeten op de grond.

Meneer Van Dalen was een man die alles deed zoals het moest
en daarom trouwde hij de dochter van zijn baas.
Hij kende positief het enig middel tegen hoest
en hij at 's morgens maar één boterham. Met kaas.
En toen z'n vrouw ineens eens riep: 'Nou heb ik dertienjaar gesloofd,
ik wil zo graag... ik wou zo graag... ik weet niet wat...
desnoods naakt dansen in de wouden met een steelpan op mijn hoofd,
maar iets... of anders word ik gek... ik ben het zat...'
toen nam hij haar één keer uit eten, maar hij maakte 't niet te bont.
Hij bleef met allebei zijn voeten op de grond.

Als z'n twee jongetjes een vuurtje maakten buiten bij de heg
en als de vlammetjes weerkaatsten in hun ogen,
dan trapte hij het vuurtje uit en joeg de jongetjes daar weg,
omdat dat dingen zijn die jongetjes niet mogen.
En toen ze ouder werden en nog iets behielden van die gloed
en het verboden vuur in hun pupillen blonk,
toen zei hij: 'Jongens, ik ben ouder, ik weet beter hoe het moet.'
Hij trapte 't vuur uit tot de allerlaatste vonk.
Hij trapte alle vuurtjes uit die hij in zijn omgeving vond.
Hij bleef met allebei zijn voeten op de grond.

Zo was meneer Van Dalen en dat lag zo in zijn lijn.
Hij was de man die alle dingen ziet zoals ze zijn.
Nu is meneer Van Dalen dood. Zijn klokje is nu rond.
Hij ligt met allebei zijn voeten onder de grond.