Ik ben als camera gedwongen 
om in duisternis te leven.
Ik lig maar wat te dromen - 
af en toe mag ik heel even
één oog open doen.
Dan zie ik meisjes in een badpak 
of een baby bij een kerstboom;
de kat op één oor in een slaapzak;
een trotse oma met haar kleinzoon.
Ik sta altijd op rantsoen.

Want ik heb meestal maar een zestigste seconde
of nog minder - het is toch zonde.
Geen tijd om de wereld te doorgronden
en raak ik eens een keertje opgewonden
van mooie vergezichten, rode monden,
dan duurt het maar een zestigste seconde.

Ik lig als camera soms maanden
over dingen na te denken.
Buiten is er zoveel gaande 
waar ik geen aandacht aan kan schenken.
Er is zoveel dat me boeit.
Waar zijn Mieke, Jules en Mandy?
Op de camping op vakantie
kom ik eindelijk weer in actie.
En als ik kinderen aan het strand zie,
zie ik hoe ze zijn gegroeid.

Want ik heb meestal maar een zestigste seconde
of nog minder - het is toch zonde.
Geen tijd om de wereld te doorgronden
en raak ik eens een keertje opgewonden
van mooie vergezichten, rode monden,
dan duurt het maar een zestigste seconde.

Kostbare momenten die ik koester en bewaar:
een heideveld in Drenthe, de kerk van Heerhugowaard.
Alles gaat voorbij in sneltreinvaart.

Want ik heb meestal maar een zestigste seconde
of nog minder - het is toch zonde.
Geen tijd om de wereld te doorgronden
en raak ik eens een keertje opgewonden
van mooie vergezichten, rode monden,
dan duurt het maar een zestigste seconde.

Niet langer dan een zestigste seconde.