Je vindt ze in een afgelegen staat
Vaak achter het station voorbij de dure winkelstraat
De vitrage voor het raam is vaal en oud
Net zoals de eigenaar
Bleef alles bij hetzelfde
Precies zoals het ooit moet zijn gebouwd

En bij binnenkomst voelt het er bedompt
Futloos en door iedere glans verlaten
Het hondje ligt te slapen op de grond

Ze komen hier waarschijnlijk elke dag
Met het vaste ritueel na ieder glas nog een glas
De gasten zeggen niet zoveel
Althans ze praten niet met woorden
Maar die blikken in hun ogen

Nee hij is niet verdwaald want hij kent deze stad
Maar is ontspoord op de weg naar zijn hart

Ik word er naar toe gedreven

Naar zo’n café waar niemand je kent
Zo’n café waar je een vreemde bent
Waar de hoop het heeft verloren van ’t verdriet
Waar de toekomst niet bestaat en jij me niet meer ziet
Waar ik kan schuilen voor de allerdiepste pijn

Waar ik niks meer hoef te vrezen
Niemand hoef te zijn
In zo’n café bestaat de hele wereld niet
In zo’n café zijn ze blij met mijn verdriet

Ik rook mijn vierde sigaret
En staar naar het plafond alsof ik daar
Het antwoord vind
Buiten verdwijnt het laatste beetje zon
Tegelijk met mijn gevoel voor het wonder
Van het leven

De wijzers van de klok verslaan de tijd
Ongrijpbaar en door niemand vast te binden
Dool ik door de straten van spijt