De winter nadert weer voor onze stille armen 
Zij hielden dikwijls niets en niemand om zich heen 
En zijn toch ook een mens, die kleumend wacht op warmte 
En hongerend op brood; die als zo menigeen 
In zorg en armoe hokt in kouwe kille kamers 
Met nergens licht of zon in een vergrauwd bestaan 
Maar die, als het straks vriest, niet eenzaam en vergeten 
Als iets, dat is geweest, alleen mag blijven staan 
 
De stille armen gaan de gang van wie geweest zijn 
Die al zijn uitgeteld als niet meer van belang 
Die arm geworden zijn, die achter zijn gebleven 
Aan wie geen mens meer denkt, zo'n hele winter lang 
Daarom: al wie nog woont in welverwarmde huizen 
Al wie geen armoe kent en soms nog zelfs geniet 
Van licht en zonneschijn in dit gehavend leven 
Vergeet, waar gij ook zijt, de stille armen niet