We lopen in een open veld
Jij vindt het hier zo prachtig
Jij voelt je weer achttien
Ik voel me achtentachtig
Jij zegt dat je niet wist
dat stil zo stil kan zijn 
Terwijl ik het alleen hoor
kreunen, krijsen, gillen van de pijn

Een kruisspin zuigt een strontvlieg uit
Een vliegend hert een boomluis
Een lieveheerbeest kraakt
tussen de kaken van een holmuis
Het knarst onder mijn zolen
als ik hier loop te lopen
Het krijst, het giert van pijn,
onderlijven, schedels barsten
oorverdovend open
           
We lopen in de buitenlucht
Mijn hand ligt in jouw zij 
Jij haalt heel diep adem
Ik stik zowat, maar jij
Geniet toch zo van de natuur
Zal ik je eens iets geks
vertellen: ik denk in die rotnatuur
alleen nog maar aan seks

Dat alles het met elkaar doet
Dat achter elke grasspriet
verschrikkelijk geneukt wordt
Jij ziet of hoort ’t niet:
het paren van de boomkevers,
dat pompende geluid, het popt,
het sopt, erin, eruit, erin
en er weer uit

We struinen door de bladeren
Jouw hoofd tegen mijn schouder
Bij ieder blad dat ik verplaats
voel ik me weer een paar jaar ouder
Jij houdt van de bossen
En ik, ik hou me groot
maar ik hoor in de bladeren
het ruisen van de dood

Maden die zich smakkend
een weg naar buiten vreten,
schimmels, parasieten
De natuur heeft geen geweten
Het knagen en het knarsen
Het knisperen, het bikken.
De teek boven mijn hoofd
Die al z’n bek zit af te likken
En hij zuigt zich vast en vreet me leeg
Het suckt, het pompt, het kermt, het komt
Hoor dan toch die vlinder
in de klauwen van die sprinkhaan
Schat, het is heel mooi hier
maar zullen we es op huis aan?

Thuis daar is het vredig
Ik leef er op de tast
Alleen het vage monotone
zoemen van de koelkast

Hoor ik nu een houtworm?
Waar komt ie vandaan?
Ach, straks knaagt ie aan mijn kist
Wen ik daar vast aan