Der falt neat te sizzen, der falt neat te dwaan 
der falt neat te nimmen, der falt neat te jaan 
as in blom oan 'e stâl sit ik oan dy fêst 
as bern kinne wy boartsje yn in finne fan rêst 

Der is gjin besit, der is gjin gefjocht 
gjin do of ik, gjin kwea en gjin rjocht 
as in tek wite snie binne wy ien 
as in klear blauwe loft, as in muorre fan stien 

Soms fljocht it my oan en wit my gjin rie 
en woe dat ik reedlik en makliker wie 
om neat meitsje ik my faak ôfgryslike drok 
krekt as wol ik net wenne oan al myn gelok 

Mei dy kin ik prate en sizze wat ik fiel 
om dy kin ik gûle, do sitst yn myn siel 
mei dy kin ik laitsje en jou mysels bleat 
do bist myn gewisse, myn goed en ferkeard 

Do litst my gewurde en do hâldst sa fan my 
do joust my sa'n protte en wat jou ik dy 
ik spat faak sa op en ik skel en ik flok 
krekt as set ik my ôf tsjin al myn gelok 

Ik besykje te sizzen watsto foar my bist 
ik kin gjin wurden fine dus fanke, dit is it 
do bist as de moanne, it ljocht yn 'e nacht 
do bist de boarne wêr troch myn hert slacht 

Soms fljocht it my oan en wit my gjin rie 
en woe dat ik reedlik en makliker wie 
ik bin faak sa noartsk, in sinnich âld bok 
en ik sjoch fierste let nei al myn gelok 

Ja ik wit net wêrom, mar ik wit it is krom 
ik sjoch fierste let, do bist al myn gelok