Toen ik een jochie was van nauwelijks zes of zeven jaar
Ging ik 's zomers es een week of twee logeren
Het was moeten, maar het moest niet, ben je gek, het mocht
Ik was treurig, want ik was zo aan mijn huis verknocht
Maar iedereen riep: joh, je moet het es proberen
Dan zal je zien hoe fijn het is! Ik dacht: het moet dan maar

En mijn vader zei: nog maar tien nachtjes slapen, zeg
En dan mag je veertien dagen fijn naar je tante
O, gelukkig was het pas over een dag of tien
Het noodlot was nog ver verwijderd, dus ik zou wel zien
Ik was pas zeven en wat weet je dan van wanten
Tien nachtjes slapen waren zo voorbij, toen moest ik weg

En mijn moeder bracht me naar het Centraal Station
Ik was een bofferd, maar dat wilde ik niet snappen
Ze zei: Verlies je kaartje niet. Nou veel plezier hoor, vent
En huil nou niet.. Laat nou es zien dat je een kerel bent
En vergeet niet in Abcoude uit te stappen
Toen ging de trein. Ik zwaaide naar m'n moeder op 't perron

Ik was een schaap op weg naar 't einde, 't abattoir
Ik vroeg me af waarom geen hond van me wou houden
En in mijn oor klonk mijn vaders stem: ben je niet blij?
Want zoveel kinderen willen graag naar zo'n logeerpartij
En toen de trein, te vlug al, stopte in Abcoude
Stond daar mijn tante met: wat ben jij groot voor zeven jaar

Ik vroeg haar niet: wat gaan we doen en niet waar gaan we heen
Ik was niet opgetogen, toen ze ijs ging kopen
En 's avonds bloemen-, steden-, dieren-, en het sportkwartet
En ver verrassing: ik mocht slapen in het grote bed
Ik wachtte tot ik haar de trap af hoorde lopen
Toen beet ik huilend in het kussen: ik was zo alleen


Die veertien dagen leken veertienhonderd jaar te zijn
Er kwam voor mij en ook voor tante haast geen end aan
Ze vond me saai, ze vond me suf en blijkbaar ook verwend
Omdat een tante in haar eigen huis geen heimwee kent
Ik zei mezelf nog na die weken op 't perron staan:
Toen was ik vrolijk en ik zwaaide naar haar uit de trein

In Amsterdam op het station begon het grote feest:
Het was een feest om weer naar huis terug te keren
'k Had veertien dagen, veertien dagen op dat uur gewacht
Wat een beloning als je eigen moeder naar je lacht
En ze zegt: je mag, zo gauw het kan weer gaan logeren
Omdat ik had gezegd: het is bij tante fijn geweest