Ze zaten samen aan de tafel wat verlaten
Terwijl de ketel op de kachel rustig ruiste
Een kleine man met grote, moegewerkte vuisten
Een kleine grijze vrouw in veel te grauw katoen
Ze zaten zomaar aan de tafel wat te praten:
Je zou niet zeggen dat het nou de eerste mei is
De eerste mei... zomaar een dag die nou voorbij is
Zomaar voorbij, omdat ze daar niets meer aan doen

Ze spraken samen over toen en lang geleden
Toen deze dag de Dag van Arbeid en van feest was
Hij wist nog: Troelstra die op zijn fabriek geweest was
Zij wist nog: een keer in de week, op zondag, vlees
De ketel zong het zachte wijsje van tevreden
Omdat de scherpste kanten waren gladgeslepen
Twee oude mensen die hun ideaal begrepen
Want aan hun tafel zaten Troelstra, Vorrink, Drees

Twee mensen die van deze tijd niet zoveel snappen
En die zich niet met ultra-dit-of-dat bemoeien
Die zeggen: ach de jeugd... ze willen wel het goeie
En al die schreeuwerds sterven straks hun eigen dood
Twee ouwe mensen die zich niet meer laten trappen
Omdat ze heel hun leven naar een waarheid zochten
Een eigen waarheid die ze zelf hebben bevochten:
Hun ouderwetse en misschien wat fletse rood

Ze zaten samen daar de eerste mei te vieren
Ze dachten samen aan de eerste mei van vroeger
Een kleine grijze vrouw, een kleine harde zwoeger
En op  de kachel ruist dezelfde ketel door
Maar in hun ogen staan de vaandels en banieren
Die met hun schittering de jaren achterhalen
Ze zingen samen zacht de Internationale
Ze zeggen samen zacht: waar deden we het voor