En we speelden Ivanhoe’tje
Karel – Peter – Paul en ik
In september achtenvijftig
En het zwarte schaap was ik
Bang in een pistoolgevecht
Bang zijn in een schoolgevecht
Sterk zijn
Altijd moest je sterk zijn
Echte kerels huilden nooit
Nooit vergeet ik hoe ze scholden
“Sla die laffe scheitert dood”
En ik weet nog dat ik thuiskwam
Met een bloedneus of blauw oog
Die mijn moeder dan moest stelpen
En ze kuste m’n tranen droog
En dan hield ik op met janken
Lachte door mijn tranen heen
Zou ik nu zoiets beleven
Zou ik harder zijn dan steen

Soms vliegt je de angst naar de strot
Die maakt je verkrampt en kapot
Maar er is ook een angst die maakt vrij
Moediger – sterker – je angst voorbij

Op een nacht liep ik toevallig
Langs een gracht in Amsterdam
Ik zie laffaard’s pootje rammen
Bij een krul vlakbij de Dam
En ik stond daar als verlamd
Dat men zomaar homo’s ramt
Die zo kwetsbaar zijn en bang
Liefde zoekend in hun nood
Nooit vergeet ik wat ze schreeuwden:
“Sla die gore flikker dood”!
Wie geen spieren heeft moet slim zijn
Zegt ons nuchtere verstand
Maar door onze tolerantie
Worden zwakken beurs geramd
En ze scholden en ze spuugden
Grinnekend in zijn gezicht
Dat was 30 jaar later
In het volle neonlicht

Soms vliegt je de angst naar de strot
Die maakt je verkrampt en kapot
Maar er is ook een angst die maakt vrij
Moediger – sterker – je angst voorbij