Vandaag las ik drie woorden in de krant:
“GEEN ZIN MEER”
Een kleine advertentie van een jongen
Wiens leven nog maar nauwelijks was begonnen.

Het waren die drie woorden die me raakten
Die onbewust zo’n indruk op me maakten
Wie weet had hij nog zoveel mooie jaren
’t Raakte me, ’t beroerde al mijn snaren.

Hoe kan iemand zo afscheid nemen?
Hoe ver dwaal je in zielsproblemen?
Wie moet wie daar de schuld van geven?
Wie kan daar nou mee verder leven?

Hoewel er snel een oordeel wordt geveld
Heb ik mij ’n gewetensvraag gesteld
Wat wordt er van degenen die hem missen
Die verder moeten in het ongewisse.

Zo mag niemand niet afscheid nemen!
Zover gaan niemands zielsproblemen!
Wie moet wie daar de schuld van geven?
Wie kan daar nou mee verder leven?

Instrumentaal.

Zo stel ik mij de meest bizarre vragen
Zo’n afscheid kan geen zinnig mens verdragen
Zo’n “held” mag dan de hemel wel verdienen
’n Hel wordt het voor hen, die van hem hielden.

Zo mag iemand niet afscheid nemen!
Zover gaan niemands zielsproblemen!
Wie moet wie daar de schuld van geven?
En wie moet daarmee verder leven?
Oh man, hoe kon jij zo afscheid nemen?
Hoe diep dwaal je in zielsproblemen?
Wie moet daar nou mee verder leven?
Wie moet wie daar de schuld van geven?

Vandaag las ik drie woorden in de krant… .