Andrea Bocelli
Andrea Bocelli - Per Amore Dutch translation lyrics
Your rating:
Per Amore
Ik ken jouw straat, elke stap die jij zult maken, jouw gesloten angsten en leegheid, stenen die jij zult verwijderen zonder ooit te denken dat, zoals rots, ik terugkeer in jou... Ik ken jouw ademhalingen, alles dat jij niet wilt. Jij weet goed dat je niet leeft, jij kunt het niet herkennen. En het zou zijn alsof deze vlammende hemel in mij zou terug vallen zoals een scène op een acteur... Voor liefde, heb jij ooit iets gedaan alleen voor liefde? Heb jij ooit de wind getrotseerd en uitgeschreeuwd, het hart zelf gescheiden, betaald en weer gegokt, achter deze obsessie dat alleen de mijne blijft? Voor liefde, heb jij je ooit buiten adem gerend voor liefde, verloren en weer opnieuw begonnen? En je moet nu zeggen hoeveel je van jezelf hebt blootgegeven, hoeveel je hebt gelooft van deze leugen. En het zou zijn alsof deze rivier in overstroming tegen mij oprees zoals Indiaanse inkt op een artiest. Voor liefde, heb jij ooit alles gespendeerd, verstand, jouw trots, tot en met de tranen? Jij weet dat ik vanavond blijf, ik heb geen voorwendsel, alleen een obsessie dat nog steeds sterk is en van mij binnenin deze ziel die jij uiteenrukt. En ik zeg je nu, oprecht met mezelf, hoeveel het me kost om te weten dat jij niet de mijne bent. En het zou zijn alsof deze hele zee in mij verdronk.
Per Amore
Io conosco la tua strada, ogni passo che farai, le tue ansie chiuse e i vuoti, sassi che allontanerai senza mai pensare che come roccia io ritorno in te… Io conosco i tuoi respiri, tutto quello che non vuoi. Lo sai bene che non vivi, riconoscerlo non puoi. E sarebbe come se questo cielo in flamme ricadesse in me, come scena su un attore… Per amore, hai mai fatto niente solo per amore, hai sfidato il vento e urlato mai, diviso il cuore stesso, pagato e riscommesso, dietro questa mania che resta solo mia? Per amore, hai mai corso senza fiato per amore, perso e ricominciato? E devi dirlo adesso quanto di te ci hai messo, quanto hai creduto tu in questa bugia. E sarebbe come se questo fiume in piena risalisse a me, come china al suo pittore. Per amore, hai mai speso tutto quanto, la ragione, il tuo orgoglio fino al pianto? Lo sai stasera resto, non ho nessun pretesto, soltanto una mania che resta forte e mia dentro quest’anima che strappi via. E te lo dico adesso, sincero con me stesso, quanto mi costa non saperti mia. E sarebbe come se tutto questo mare annegasse in me.