Gekleed in tweed of pied-de-poule,
het mantelpakje en de bloeze,
de slanke lijn het eeuwig doel,
gemist door taartjes en tompoezen.
Het damesblad, het feuilleton
waar liefde altijd rijmt op trouw,
't patroontje van de strandjapon
die ze zo graag eens dragen zou...
de dame.

Haar mond staat geen seconde stil
om haar gebreken te maskeren,
zij die nooit zelf weet wat ze wil,
maar anderen steeds de les wil leren.
Het clubje voor het goede doel,
waar ze over hongersnood gaat praten,
maar ondanks alle meegevoel
geen kruimel cake zal overlaten...
de dame.

De liefde die ze heeft gemist,
haar man, die dat nu zal bezuren,
omdat ze van te voren wist:
zijn trouw zou nog geen twee jaar duren.
De theesalon, 't genieten
van het winkelen bij de dure zaken,
de jurk die haar nooit passen kan
en die ze eindeloos laat vermaken...
de dame.

Het lieve meisje, dat haar zoon
verliest door moeders intrigraties,
is van afkomst te gewoon
en moeder let slechts op relaties.
En de verveling als ze dan
een hondje heeft om te verwennen
na het verscheiden van haar man,
de eenzaamheid die ze leert kennen...
de dame.

Dan komt de tijd dat ze alleen
herinneringen op gaat lappen,
met oude foto's om zich heen,
verbleekte correspondentiemappen.
Die liefdesbrieven leest ze weer
en mompelt dat ze 't heeft geweten,
net als haar oude speelgoedbeer:
half door de motten opgegeten...
de dame.

Ze voelt zich oud en wordt dan bang
en klaagt haar nood tegen haar kinderen,
vergetend dat ze die zolang
ze jong geweest zijn zo kon hinderen.
Ze heeft hen opgevoed totdat
het nette brave burgers leken,
die mensen waaruit alles wat
maar levenslust was, is geweken...
de dame.

En niemand groet haar meer op straat,
maar op het kerkhof kent zij namen,
wanneer ze langs de zerken gaat
dan ziet ze al haar vrienden samen.
Dan is het uit en blijft ze stil
een paar jaar in een rusthuis leven,
niet zindelijk meer en zonder wil
zit ze haar laatste web te weven...
de dame.