Luistert, vrienden en vriendinnen
In het Amsterdamse bos
Zat een vrouw met zeven kinnen
Te borduren in het mos
Ze had gouddraad in haar rokken
En droeg kammen van ivoor
En twee bronzen torenklokken
Bengelen aan ieder oor

En meneer met spraakgebreken
En een trouwe herdershond
Kwam haar eenzaamheid verbreken
Wat ze zeer gezellig vond
En de man zette zich neder
Vlachtend aan een bloemenkrans
En ze spraken over ’t weder
En de laatste Tour de France

Na verloop van drie kwartieren
Heeft de dame doelbewust
Om zichzelve te plezieren
Haren metgezel gekust
Lieve vriend, zo sprak zij vleiend
Zeg mij dat gij mij bemint
Maar de man, hij knielde schreiend
Voor haar neder in het grint

Is het om mijn dure rokken
Dat ik u zozeer behaag
Ofwel om de torenklokken
Die ik in mijn oren draag
Hij heeft liefdevol gekeken
Maar hij schudde zwijgend neen
En voor hij een woord kon spreken
Gingen tien minuten heen

Weliswaar zijn uwe rokken
En uw bronzen carillon
En de kammen in uw lokken
Fraaier dan ik dromen kon
Maar ik zou u niet beminnen
Zo gij u niet had verheugd
In ’t bezit van zijn zeven kinnen
En een frisse tweede jeugd

O, mijn vriend, gij doet mij schrikken
Mijne kinnen blank en mals
Die gij liefkoost met uw blikken
Zijn helaas niet echt, maar – pak an – vals
’t Manspersoon is afgedropen
En de vrouw borduurde voort
Als zij niet is weggelopen
Zit zij nog in ’t zelfde oord