Een guren winter

Mijn dierbare moeder , ach weent niet zo zeer
Mischien keert mijn vader met werk nu toch weer
k'Zal u niet meer plagen met bitter geween
Al krimpt er mijn maagje van honger ineen
Zo sprak een lief kindje van pas acht jaar oud
Dat mager ellendig en blauw was van kou
En wenen deed moeder van honger en dorst
Met een schreiend kindje aan haar droge borst

En wenen deed moeder van honger en dorst
Met een schreiend kindje aan haar droge borst

Ach mijn dierbaar kindje , wij lijden zo sterk
En uw braven vader vind nergens geen werk
Zo loopt hij hier hongerig de straat op en neer
In huis is geen kruimel , geen vuurvonk niet meer
Gij zijt nog zo jong en van alles bewust
Ge hebt nog geen bed waar uw hoofdje op rust
Wij durven niet bedelen , wij gruwen van schand
En al onze klederen helaas zijn verpand

Wij durven niet bedelen , wij gruwen van schand
En al onze klederen helaas zijn verpand

Den avond valt neder en ginds langs de baan
Al wankelend komt den arme vader daar aan
In zichzelve mompelend : Mijn lijden is groot
En zucht : Arme kinderen , hoe groot is de nood
Hij ziet zijne woning , hoe groot is zijn smart
Hoe brandt en hoe grieft er zijn vaderlijk hart
De ruiten bevriezen en t'weder is guur
En in d'arme woning , daar is thans geen vuur

De ruiten bevriezen en t'weder is guur
En in d'arme woning , daar is thans geen vuur

Hij hoorde daar snikken en bitter geween
Een stem sprak : o god , ben ik hier nu alleen
bevroren , verhongerd zijn mijn kinderen reeds
En gij arme vader , waneer komt gij weer ?
Een gil hoort men buiten , een deur die vloog in
Geknield valt de werkman in t'dode gezin
En s'morgens geen zucht werd gehoord , nog geen klacht
Want den guren winter zijn werk was volbracht

En s'morgens geen zucht werd gehoord , nog geen klacht
Want den guren winter zijn werk was volbracht
             ---------------------------------