Zo onbehaaglijk was de lente nooit
‘k Herinner mij dat er al in het vroegste ochtendlicht
Luidkeels gezongen werd. Elke boom een fluitconcert
Nu houden de vogels hen snavels dicht
Zo onbehaaglijk was de lente nooit
Als ik mijn buurman groet, zoals altijd
Wendt hij zich af. Uit hoe verbeten hij
De winter op een hoop harkt
Spreekt een en al vijandigheid

Het lijkt alsof tijdens de winterslaap
Zich ondergronds iets door zijn tuin vertakt heeft
Een woekerend venijn dat nu in hem de kop opsteekt
Het zit nog binnensmonds, maar ’t is iets tegen mij
Alsof ik er opeens niet meer mag zijn

Zo onbehaaglijk was de lente nooit
Normaal bloeien de meidoorns al voorzichtig in april
Met een onbevangen levenslust
Alsof er nu een vloek rust op dit voorjaar
Als een sluier waaronder niets ontbotten wil

Zo onbehaaglijk was de lente nooit
Want wie ik ook passeer, mijn uitgestoken hand
Hangt onbeantwoord in de lucht
Als men zich al niet afdraait, zie ‘k het
Koudvuur dat achter al die ogen brandt

In dit mij zo vertrouwde landschap
Staan de elzen ineens te dicht aaneengesloten
Ongenaakbaar, als bewaken ze vijandelijk terrein
De peppels langs de dijk, ze lijken elkaar aan te stoten
Uit alles spreekt, uit alles spreekt
Dat ik hjier opeens niet meer mag zijn

Zo onbehaaglijk was de lente nooit
Als ik naar huis fiets lijkt mijn woning
Daar beneden aan de dijk, achter de beukenhaag
In niets meer op een veilig onderkomen
Maar op een glazen doelwit tussen kale bomen
De strak gesnoeide beuken op een hinderlaag

En ik keer om en ik fiets weg. Weg van
De schaduwen die thuis in mijn domein
Hun neuzen in mijn spullen steken
Dat wat van mij is openbreken
Daar waar ik blindelings mijn gang kon gaan
Ik mag er niet meer zijn
Nooit meer mijn geurend vers gemaaid gazon
Nooit meer de zoete kamperfoelie in het blauwe uur
Nooit meer de jasmijn
Zo onvoorspelbaar als de lente soms kan zijn