Weet je nog dat we door Gent liepen, schat,
weekenden lang in de zon of de kou?
Jij nam me mee, want je kende die stad,
maar wat je ook aanwees: ik zag altijd weer jou.
Het kasteel en de kerken, die kroeg aan een plein,
waarvoor je mijn hand greep en meetrok naar binnen.
En later die prachtige, stille fontein
met al die figuren van beeldhouwer Minne:
die knielende knapen uit dofglanzend brons.
Het leek wel of alles gemaakt was voor ons.
Het was net of die knapen daar knielden
voor twee mensen die van elkaar hielden.

Weet je nog hoe we door Gent liepen, schat,
met zo´n gevoel dat het eeuwig zou zijn?
Net of de tijd toen geen vat op ons had.
Weet je nog: het Patershol, oesters en wijn?
We praatten en lachten en kusten elkaar.
Het kon ons niet schelen of mensen dat zagen:
we waren verliefd en daar leefden we naar.
Het was allemaal goud wat er blonk in die dagen.
We bleven voor iedere winkelruit staan
en keken elkaar in de spiegeling aan.
Ik dacht echt dat ze Gent destijds bouwden
slechts voor mensen die van elkaar houden.

Weet je nog dat we door Gent liepen, schat,
naar ons hotelletje achter het spoor?
Een bad en een bed, maar voor ons was dat zat:
we brachten er al onze nachten in door.
Het voorspel van het eerste tot het laatste bedrijf,
de gulzige speurtocht van handen en monden.
We kusten en blusten de brand in ons lijf
en voelden ons zo met elkander verbonden.
En als we dan eindelijk moe, maar voldaan
in slaap vielen bij een verblekende maan,
dan bezwoeren we in onze dromen
dat er nooit meer een ander zou komen.

Weet je nog dat we door Gent liepen, schat?
Denk je daar af en toe nog wel eens aan?
Of denk jij soms ook, net als ik, wel eens dat
Gent misschien wel nooit echt heeft bestaan.