Ze moet nog altijd zachtjes huilen als hij klaarkomt,
omdat ze telkens weer dezelfde beelden ziet.
Ze is getrouwd, ze heeft hem lief
en hij komt kalm tot zijn gerief,
maar delen in die vreugde, nee, dat kan ze niet.

Ze weet: hij houdt van haar, ze kan op hem vertrouwen.
Hij geeft haar alles: liefde, aandacht, tijd en geld.
Maar wat haar altijd achtervolgt en blijft benauwen,
is onuitsprekelijk. Ze heeft het nooit verteld:

hoe ze daar lag met een onrustig bonzend hartje,
haar roze nachtpon strak getrokken om zich heen.
Soms viel ze eventjes in slaap
met in haar arm de pluchen aap
en schrok ze wakker als haar pappie dan verscheen.

Die haar een kusje gaf en daarna nog een kusje,
haar haren streelde en dan zacht een liedje zong.
Ze hield haar adem angstig in,
voelde de stoppels op zijn kin,
zijn droge lippen en dan plotseling die tong.

Hij zegt: hij houdt van haar, ze moet op hem vertrouwen,
ze is zijn grote meid, zijn kleine spring in ’t veld .
Maar wat haar altijd achtervolgt en blijft benauwen,
is wat hij met haar doet. Ze heeft het nooit verteld:

het kleine clowntje dat een heel klein beetje licht geeft
en dat daar elke nacht boven haar bedje brandt,
kijkt lachend toe hoe ze daar ligt.
Ze knijpt haar beide ogen dicht
en weet: zo dadelijk voelt ze die grote hand.

Die hand, eerst op haar buik en dan tussen haar benen;
die vinger die zich soms opeens naar binnen drong;
die andere hand die elke keer
zo raar doet, haastig op en neer;
dat enge zuchten en dan weer opnieuw die tong.

Hij blijft haar vader. Ze probeert hem niet te haten,
want tot haar achtste was hij toch haar grote held.
Maar wat hij in haar leven achter heeft gelaten,
die diepe walging. Nee, dat heeft ze nooit verteld.

Maar ze moet nog altijd zachtjes huilen als hij klaarkomt,
omdat ze telkens weer dezelfde beelden ziet.
Ze is getrouwd, ze heeft hem lief
en hij komt kalm tot zijn gerief,
maar delen in die vreugde, nee, dat kan ze niet.