Ze zit op het perron en kijkt gelaten naar de treinen
ze zit daar maar met één gedeukte koffer en een tas
vandaag heeft ze besloten uit z'n leven te verdwijnen
dus heeft ze enkel bij zich
wat voor haar belangrijk was.
Dat is genoeg.

Alleen wat schone kleren en wat geld en
een paar boeken
de katten voor ze wegging nog war extra in hun bak
een briefje waarin staat dat hij haar niet
hoeft te gaan zoeken
de soep staat in de koelkast en een op te warmen prak.
Dat is genoeg.

Al achttien jaar getrouwd
en nooit meer warm of koud
een rustig, lauw bestaan van zekerheden
de kerst met Els en Sjaak
en het dinertje van de zaak
vakantie in Oostende, haar huishoudelijke taak
't hoort nu allemaal opeens tot het verleden.

Ze wil zo graag gelukkig zijn, niet enkel maar tevreden
een man die van haar houden blijft
voor eeuwig en altijd
ze heeft gehoopt dat hij dat was
maar dat is lang geleden
ze hebben wel van alles
maar dat ene zijn ze kwijt.
En dat is wreed.

Ze denkt: het is het lot niet
dat de liefde laat verdwijnen
en de hartstocht laat ontglippen
ook al was die nog zo groot
het is alleen de tijd die alle dingen doet verdwijnen
je kunt de tijd niet doden, 't is de tijd die alles doodt.
En dat is wreed.

Al achttien jaar getrouwd
en nooit meer warm of koud
een rustig, lauw bestaan van zekerheden
wat centen op de bank
geen kinderen, godzijdank
en vrijdag 's avonds bridgen met Annelies en Frank
't hoort nu allemaal opeens tot het verleden.

Ze zit op het perron en kijkt gelaten naar de treinen
soms ziet ze haar gezicht
dat wordt weerspiegeld in een ruit
een vrouw van in de veertig, moeie ogen, scherpe lijnen
ze heeft vandaag beslist een nieuwe fase ingeluid.
Zo is het goed.

De sneltrein naar Parijs komt het station
binnengereden
ze pakt haar tas en koffer en ze strekt
haar stramme rug
ze zet zich in beweging en met vastberaden schreden
verlaat ze het perron en gaat bedaard naar huis terug.
Zo is het goed.