Soms lijkt het al een eeuwigheid geleden
Zo pril en we zouden gaan studeren
De toekomst en de plannen die we smeedden
Het nachtenlang alleen maar debatteren.

En als we bij jou deur dan afscheid namen
Dan bleef ik nog een hele tijd staan wachten
Ik weet niet hoeveel uur in al die nachten
En soms zag ik jou naakte silhouet achter de ramen.

Je kreeg misschien genoeg van al ons praten
Want toen opeens toen ben je weg gebleven
Waarom had je me plotseling verlaten
Ik hoopte tevergeefs, maar hoop doet leven.

Ik stond haast elke nacht onder je ramen
Wanhopig op een glimp van jou te wachten
En toen in een van die beroerde nachten
Zag ik het naakte silhouet van jullie samen