Jouw armen rond mijn lijf, jouw armen rond mijn nek,
jouw armen waar je ze maar wou in onze wilde jaren.
Jouw armen losjes op mijn heup onder het warme donzen dek,
ik viel in jouw armen kalm in slaap in onze milde jaren.

Jouw arm die troostend naar me zocht
als ik tegen mijn tranen vocht
uit onmacht over onze stroeve dagen.
Jouw arm die langs de mijne strijkt
als alles dof en zinloos lijkt,
jouw armen tijdens onze droeve dagen.

Jouw armen die je spreidt als je me uit de verte ziet:
een weids gebaar, je lach, je haar, de aanblik die dat biedt.
Jouw armen vol met bloemen of aan elke arm een tas,
jouw armen op je rug wanneer iets een verrassing was,
jouw armen die verraden dat je kwaad bent of verrukt,
jouw armen voor je borst gekruist wanneer je iets niet lukt,
jouw armen…

Jouw arm die me zal steunen,
waarop ik misschien mag leunen
als ik oud zal zijn en moe.
En als ik ooit ga sterven, liefste,
weet ik nu al hoe ik dat het allerliefste doe.

Als ik niet meer bestaan kan
en als jij het dan nog aan kan,
hoop ik dat je bij me bent als ik vertrek,
dat je niets meer hoeft te zeggen
en mijn hoofd zacht neer zal leggen
op je schouder, bij je nek.

Je geur, je warmte dicht bij mij.
Zo tikt het einde naderbij,
totdat ik niet meer adem in jouw armen.
Ik weet dat ik het niet verdien,
maar toch, wanneer U kans zou zien,
wees dan genadig, Heer. Toe, heb erbarmen.