De zomer heeft zijn kleuren afgeschud,
alleen wat bruin en rood blijft er nog over,
met hier en daar wat geligs in het lover.
Het seizoen is op en bijna uitgeput.

De vruchten zijn geplukt, het graan is binnen,
er staan geen parasols meer op het strand.
Het verval kan ieder ogenblik beginnen,
dan razen kwade stormen over het land.

Het vee staat alweer veilig in de stallen
en straks, als men weer snuit en niest en hoest
en als de eerste natte sneeuw zal vallen,
is alles in en om ons leeg en woest.

Dit is het laatste jaar van jou en mij,
de koek is op. O, jij weet het en ik weet het.
We zochten en we vochten maar toch sleet het.
Het is uitgewoed
en doodgebloed,
voorgoed, voorgoed voorbij.

De zomer heeft zijn geuren opgebruikt:
geen rozen meer, lavendel of seringen.
Alleen nog maar de geur van dode dingen:
het is vocht en rot en schimmel wat je ruikt.

Ik zie asters die de herfst nog wat trotseren,
maar straks zullen verdorren als het vriest.
En niets dat de onttakeling kan keren - 
dat hoort erbij, maar god, wat is het triest.

De regen huilt zijn opgekropte tranen.
Dit is het laatste jaar van jou en mij.
De herfst blaast al het blad van de platanen.
We zien de zomer sterven, allebei.

Dit is het laatste jaar van jou en mij,
de koek is op. Ja, jij weet het en ik weet het.
We zochten en we vochten maar toch sleet het.
Het is uitgewoed
en doodgebloed,
voorgoed, voorgoed voorbij.

Daar staan we, in het schrille najaarslicht:
we pakken onze spullen en vertrekken.
Ik kijk nog één keer naar de lege plekken
en trek de deur definitief achter ons dicht.