Ik waard ier en betiid al wekker,
elkenien lei noch te sliepen en
ik koe myn eagen net leauwe,
in wite wrâld, in wite wrâld,
in wrâld fol snie

En ik rûn nei bûten,
sûnder jas en op bleate fuotten en
ik draafde troch de snie,
ik woe wol raze,
wekker wurde, wekker wurde
wurd dan wekker

Mar de farske snie dimde myn stim
en der wie net ien dy’t my hearre koe,
en doe’t einlings dy oaren ûnder kamen
wie de snie al wer fuort en
der wie net ien dy’t leauwe woe
dat it simmerdeis ek snije kin,
en ek al hie ‘k pikefel
ik wie in liger, ik wie in liger

Mar ik bin gjin liger!