Ik ben nog opgevoed met
Jongens zijn nooit moe
En jongens zijn nooit ziek
En jongens huilen niet
En je gevoel en je verdriet
Vergeet dan maar
Je houdt je kaken op elkaar
Want jongens zijn nooit bang
En wat je hart je ingeeft
Is van geen belang
Je houdt je hersens er maar bij
Vecht je vooruit en
Vecht je vrij!

Dus deze vuisten
Hebben hard geknokt
En wie in de weg stond
Naar de top
Kreeg harde rammen voor zijn kop
Want jongens moeten scoren
Jongens moeten hogerop
En daarom zei ik:
Ik hoef niemand om me heen
Want ik heb niemand nodig
Ik doe het wel alleen
En dat wat ook maar iets had
Van een compromis
Was niets voor mij
Want jongens moeten ’t maken
Daarom zei ik:
Hier ben ik en lazer op
En ga opzij!

En pas veel later kwam de tijd
Voor het gevoel
De tederheid
Dat ik kon zeggen: Ik ben zwak
Ik voel me niet op mijn gemak
Ik ben de weg
De richting kwijt

En deze vuisten
Hard gebald in jarenlange strijd
Die gingen open
Met de tijd
In zoeken en onzekerheid

Ik heb toen een dag gezegd:
Dit is toch waanzin
Dit gevecht
Ik wil en kan het niet alleen
En wil mijn vrienden om me heen
En ik wil jou
Jouw zachte kracht
Jouw lieve warmte in de nacht
Ik wil die race niet naar de top
Van altijd meer en hogerop

Ik wist ineens
Ik hoef me niet meer te bewijzen
Dit was de laatste keer
Ik ga wel door
Ik hou wel vol
Ik geef niet op
Maar vechten met mezelf
En voor mezelf
Doe ik niet meer

Maar als er iemand komt
Een dag
Die zich vergrijpt aan jou
Of aan dat kind
Of aan mijn vrienden waar ik van hou
Dan denk ik dat mijn oude drift het wint
En dat ik dan zo hard als toen
Weer deze vuist
Zijn werk laat doen
En voor die dag
- Je weet het nooit –
Die dag van onverwachte razernij
Houdt deze jongen
Met een boksbal
Zijn conditie
Voor de zekerheid maar bij