Undir klettinum drengurinn situr
Og lætur sig dagdrauma dreyma
Um stúlkuna sem hann elskar
Svo kært, svo kært
Í harmrinum á hún heimai

Það var á fallegri sumarnótt
Þau hittust í fyrsta sinn
Birtist hún honum svo
Undurhljótt, undurhljótt
Hún bauð honum með sér inn

Drengurinn hikaði, til ótta fann
Hann vissi hvað hamrarnir geyma
Dimmur álfarann myndi lokast og
Hindra hann, hindra hann
Að komast aftur til síns heima

Fagur ljóminn af hennar ásýnd
Blindaði unga drengsins vitund
Hann gleymdi öllu um
Mannanaheim, mannanaheim
Og drukknaði í eigin hugsun

Nú svifa þau í ljúfum dans
Dóttir álfa og sonur manns
Sonur konu sem nú
Saknar hans, saknar hans
Drengsins sem hvarf inn í álfarann