Mijn moeder is een vrouw… van achtenveertig jaar
Mijn vader man van achtentachtig
Elke zondagmiddag speelt hij piano voor haar
En zingt zij voor hem, dat vinden ze prachtig
Hij is een oude linde, zijn mooiste tijd gehad
Zij nog vol in de bloesem met hier en daar een verschrompeld blad

Leeftijd speelt geen rol met liefde in het spel
Maar ik vind het wel vreemd nu ik het zo vertel
Mijn moeder haar vriendinnen lieten haar in de steek
Waarschuwden haar: dit kan toch nooit lang goed gaan
De vrienden van mijn vader waren erg jaloers
Maar hun vrouwen konden haar niet uitstaan
Ze bleven met z’n tweeën bijna dertig jaar
Hun liefde was genoeg en hield hen bij elkaar

Leeftijd speelt geen rol, ‘t is een meting in de tijd
Wat is nou veertig jaar op een eeuwigheid
Mijn vader is nu dood, de pianoklep blijft dicht
Door haar tranen heen hoor ik haar nog zingen
Ze wil nergens meer naar toe, zit urenlang te staren
Naar het dressoir vol ingelijste herinneringen
Al wekenlang alleen in huis, zelfs geen zin om zich aan te kleden
Kwijnt ze daar langzaam weg… dwepend met het verleden

Plots staat ze voor mijn deur met een kind van negentien
Ze zegt: we zijn getrouwd, dit is mijn man
De lucht van Clearasil dringt mijn kamer binnen
Perplex blijf ik zo staan, ik snap er niets meer van
Is dit dan nu mijn vader, noem ik ‘m dus ‘pa’?
Dat puisten koppen jochie gaat nu met mijn ma

Leeftijd speelt geen rol met liefde in het spel
Waarom doet ze mij dit aan, gewetenloze del
Het wonder is geschied, nu hebben ze een kind
En hij een babybroertje van nul
Hoe zal deze later denken, vindt ook hij het vreemd?
Wat is de toekomst van die knul?
Hoe verklaart hij het zijn vriendjes, van zijn ouwe moer
En met het schaamrood op de kaken, stelt hij mij voor als ‘broer’

Leeftijd speelt geen rol, legt ze nog eens uit
Maar ik vind het gênant…
Mijn vriendin vindt dat ik zeur, ik sta volkomen op mezelf
Maar zij snapt die dingen niet…
… want zij is ook pas elf.