Es ’t eesjte sjwerbelpaerke, boave ooze kop versjient,
is ein teike dat de wentjer mit schnee en kauw verdwient.
En ’t menke zuit ’t nisjke van ’t veurig jaar weer op,
in ’t geit- of verkessjtelke of waal onger eine auwe sjop.

Ref:
Sjwerbelke, sjwerbelke, hoog in de loch,
es du waer hie bös, dan weit ig genog.
Zeen ig dich vleige, dan is toch in’t zich,
de lente, de lente, woo ig mig zo op sjpich.

Zeet ze om oos hoezer vleige, door oos sjtraote, kris en kras.
Om d’n tore waal doezend kere, eer zich ein ens effe ras.
Mit de sjwarbel kump de lente,  in de lente oug de Mei.
En ’t wifke van de sjwarbel lèk ’t allereesjte ei.

Ref.

Eder jaor dan kump de lente, en de sjwerbelkes zeen hie
aangevlaoge oet ’t Zuuje, in ’t sjoonste jaorgetie.
Is ’t zunke aan d’n hemel, geef zien lentesjtraolkes weir,
dan zèt zich ’t sjwerbelwifke langzaam op ’t niske neir.

Ref.