Hoe je ook hoopt dat herinnering blijft,
net zoals zomer de lente verdrijft
schijnt in de herfst ook de zon minder fel.
Dan wordt het winter en weet je het wel:
een kale boom aan de poort van de hel
simpel van je levensgezel
een kale boom aan de poort van de hel.
Vraag maar niet verder, we weten het wel.
Wie denkt nog aan takken vol vreugde,
eenmaal gevlucht voor weleer,
maar een ding dat niet is verteerd:
een chanson dat eeuwig chanteert.

Wat een chanson,
lied van ons samen.
Wij dol verliefd,
beiden verliefd.
Zonder verdriet
zijn wij weer samen.
Melancholie
als therapie,
want het leven splijt
wat elkaar bindt.
De tijd  verslindt
zo'n gouden eeuw
en begraaft hem als de dode blaadjes
diep onder een laag witte sneeuw.