Het asfalt glom
En verried het silhouet
Van de knaap met plunjezak
En zeemanspet
Het kiezen van
Het ruime sop
En de woeste zee
En ik zei: schertsend
Klim aan boord
En ga maar mee

Zijn holle ogen staarden leeg
Langs me heen
Toen ik hem vroeg: waarheen?
Zei die alleen:

Breng me naar huis
Waar men al zolang op me wacht
Waar de wind huilt 
Maar straks de maan weer lacht
Hij zei niet echt, waar naar toe
Alsof ik wist waar het was
Slechts, ik ben moe
En ik wil er rusten
In het groene, groene gras

Zwart was de nacht
Toen die in het niets verdween
Ik liep hem na
Wilde weten, waarheen
Ik merkte hoe
De maan plots vol en helder scheen
En las verschrikt
Op een oude marmeren steen
Ver van hier
Ligt in een eenzaam zeemansgraf
Mijn lieve zoon
En toen de naam die hij me gaf

Breng me naar huis
Waar men al zolang op me wacht
Waar de wind huilt 
Maar straks de maan weer lacht
Hij zei niet echt, waar naar toe
Alsof ik wist waar het was
Slechts, ik ben moe
En ik wil er rusten
In het groene, groene gras

Hij zei niet echt, waar naar toe
Alsof ik wist waar het was
Slechts, ik ben moe
En ik wil er rusten
In het groene, groene gras