Moeder, nu ga je sterven
Je weet al niet meer waar je bent
Je laat je plas weer lopen
Je rochelt als een ouwe vent
Zeg niet dat het onverwacht komt
Je kraakte als een vermolmde brik
Na je levenslang geweeklaag
Is het wachten op je laatste snik

Moeder, nu ga je werk'lijk
Ik moet zeggen: Het werd tijd
Straks loop ik misschien wat lichter
Ik smeek je moeder, overlijd
Naast de stofzuiger gevonden
Die de hele ochtend had geloeid
Geheugenloos en je urine
Had het halve tapijt besproeid

Je had zelfs geen mulo moeder
Maar je was heel je leven leep genoeg
Zwak en willoos, maar je zorgde
Dat ik je als een kleuter droeg
Ik tors je nog mee op mijn schouders
Vijfendertig, half gek
Moeder, stijg af! Mijn knieen knikken
En je kruis plakt in mijn nek

Ik weet wel dat je murw gebeukt werd
(Een oorlog waar je van verloor)
Maar dat maakt je gewicht niet minder
Moeder, schenk je zoon gehoor
Je bent oud en wijs genoeg nu
Stijg eind'lijk af op eigen kracht
En verdwijn zonder je nood te klagen
Verdwijn zwijgend in de nacht


(c) Hans Dorrestijn