Françoise Hardy
Françoise Hardy - La maison où j'ai grandi Dutch translation lyrics
Your rating:
Het huis waarin ik opgroeide
Wanneer ik terugblik op mijn herinneringen zie ik weer het huis waar ik ben opgegroeid Allerlei dingen zie ik weer voor me Ik zie rozen in een tuin. Daar waar toen bomen leefden, is nu de stad, en het huis, de bloemen waar ik van hield die zijn er niet meer... Wat konden ze lachen, al mijn vrienden, Wat konden ze goed meedoen met mijn spel, Maar aan alles in het leven komt een einde en ik moest vertrekken, met tranen in de ogen. Mijn vrienden vroegen mij waarom ik huilde, de wereld ontdekken is beter dan blijven, Jij zult daar al die dingen zien die men hier niet zal vinden, een hele stad die 's nachts gaat slapen badend in licht. Toen ik dit hoekje van mijn jeugd verliet, wist ik al dat ik er mijn hart achter liet Al mijn vrienden benijdden me om mijn geluk Maar ik denk nog steeds aan hun vreugde, aan de zorgeloosheid die hen deed lachen, en het lijkt of ik mezelf tegen hen hoor zeggen 'ik kom terug op een dag, een mooie ochtend tussen jullie gelach, Ja, op een dag neem ik de eerste trein van de herinnering. De tijd ging voorbij en hier ben ik weer tevergeefs op zoek naar het huis waar ik van hield. Waar zijn de stenen en waar zijn de rozen Al deze dingen waar ik zo aan gehecht was, van hen en mijn vrienden is er geen spoor meer, Andere mensen, andere huizen hebben hun plaats ingenomen. Daar waar toen bomen leefden, is nu de stad En het huis, de bloemen waar ik zo van hield, die zijn er niet meer. Ik weet niet meer waar het is, mijn huis, het huis waarin ik opgroeide, waar is toch mijn huis.
La maison où j'ai grandi
Quand je me tourne vers mes souvenirs je revois la maison où j'ai grandi, il me revient des tas de choses, je vois des roses dans un jardin. Là où vivaient des arbres, maintenant la ville est là, et la maison, les fleurs que j'aimais tant n'existent plus... Ils savaient rire, tous mes amis, ils savaient si bien partager mes jeux, mais tout doit finir pourtant dans la vie et j'ai dû partir, les larmes aux yeux. Mes amis me demandaient pourquoi pleurer, découvrir le monde vaut mieux que rester, tu trouveras toutes les choses qu'ici on ne voit pas, toute une ville qui s'endort la nuit dans la lumière. Quand j'ai quitté ce coin de mon enfance, je savais déjà que j'y laissais mon coeur, tous mes amis enviaient ma chance, mais moi je pense encor' à leur bonheur, à l'insouciance qui les faisait rire, et il me semble que je m'entends leur dire: 'je reviendrai un jour, un beau matin, parmi vos rires, oui, je prendrai un jour le premier train du souvenir. Le temps a passé et me revoilà, cherchant en vain la maison que j'aimais; où sont les pierres et où sont les roses, toutes ces choses auxquelles je tenais, d'elles et de mes amis plus une trace, d'autres gens, d'autres maisons ont volé leur place. Là où vivaient des arbres, maintenant la ville est là et la maison, les fleurs que j'aimais tant n'existent plus. Je ne sais pas où est ma maison, la maison où j'ai grandi, où est ma maison.
Get this song at:
Copyrights:
Author: Adriano Celentano, Eddy Marnay, Luciano Beretta, Michele Del Prete, Michele del Prete, Beretta, Celentano, Del Prete, Marnay, E. Marnay
Composer: Adriano Celentano, Luciano Beretta, Michele del Prete, Michele Del Prete
Publisher: Disques Vogue SA
Details:
Released in: 1996
Language: French
Cover from: Adriano Celentano - Il ragazzo della via Gluck (1966, Italian)
Translations: German , English , Dutch
Appearing on: Greatest Recordings (2007)
More info:
- Country: France
- francoise-hardy.com/
- myspace.com/francoisehardy3
- facebook.com/francoisehardyofficiel
The display of this lyric is permitted by the federation of music authors and publishers (Femu)