Luister duisternis, mijn vriend,

waaraan heb ik het verdiend

dat ik telkens in mijn dromen

dezelfde angst moet tegenkomen?

En het visioen dat mij bedreigt

en ik iedere nacht weer verwacht

met het geluid van stilte.



In iedere droom loop ik alleen

door straten zonder einde heen,

onder een kille straatlantaarn

sta ik in de donkere nacht te staren

tot ik verblind word door een flits

in mijn gezicht, neon licht

en hoor het geluid van stilte.



En dan zie ik telkens weer

tienduizend mensen, misschien meer,

zonder iets te zeggen fluisteren,

horen maar naar niemand luisteren.

Liedjes schrijven

die geen sterveling zingen wil.

Het blijft stil,

ik hoor alleen de stilte.



Vreemd dat ik het nu pas weet

dat stilte in mijn hersens vreet.

Zijn mijn woorden niet te horen,

gaan mijn gebaren soms verloren?

Want mijn woorden

vallen als de regen stil, zonder wil,

echo van niets dan stilte.



En men is bang voor elk gebod

van de hoge neon god,

en aan alle kanten preken

lichtreclames als een teken

dat de woorden van profeten

op de schuttingen staan als vermaan.

Er rest alleen de stilte.